Coś wisi w powietrzu – Grzegorz Zatryb, Skarbiec TFI

Wydawało się, że na spotkaniu bankierów centralnych w portugalskiej Sintrze dokonał się pewien przełom w postrzeganiu przyszłości polityki pieniężnej. Pojawiła się nawet nazwa „Sintra pact”, określenie dla skoordynowanych działań banków centralnych zmierzających w stronę zaostrzenia polityki monetarnej, a tak naprawdę podjęcia próby doprowadzenia jej do jako takiej normalności. Któż bowiem dziś pamięta, że przed 2008 rokiem takie rzeczy jak skupowanie obligacji rządowych przez niezależne banki centralne było czymś nie do pomyślenia, a ujemne nominalne stopy procentowe były jakąś abstrakcyjną aberracją, którą nawet akademickim teoretykom nie chciało się zajmować. Ba, nawet ujemne realne stopy były czymś, co powodowało zmarszczenie brwi i niechętne spojrzenia. Chęć powrotu do normalności nie jest monetarystyczną fanaberią lecz wynika ze zobowiązania do wspierania wzrostu gospodarczego, które wszystkie banki centralne mają w tej czy innej formie zapisane w swoich statutach. Z napompowanymi bilansami i bliskimi zeru stopami procentowymi realizacja tego mandatu stanęłaby pod dużym znakiem zapytania.

Środowa wypowiedź Janet Yellen przed Izbą Reprezentantów wprowadziła duże zamieszanie w kontekście „Sintra pact”. Oto szefowa najważniejszego banku centralnego nie tylko podała w wątpliwość powrót inflacji, to jeszcze zasugerowała, że być może w tym roku Fed nie podniesie już stóp. To mocny cios dla „niedźwiedzi” na rynku stopy procentowej. Nie dość bowiem, że zachwiał się dogmat trzeciej podwyżki, to jeszcze obóz tych, którzy utracili wiarę w reflację uzyskał potwierdzenie dla swoich obaw. Co prawda już w czwartek szefowa Fed, zeznając przed Senatem, brzmiała znacznie mniej „gołębio”, ale wątpliwości zostały. Rynek jednak dość szybko otrząsnął się po środowym zaskoczeniu i rentowności amerykańskich papierów wróciły do poziomu ze środy rano czyli 2,35% w przypadku dziesięciolatek. Biorąc pod uwagę „Sintra pact” istotna była informacja o uczestnictwie Mario Draghi’ego w sierpniowym sympozjum w Jackson Hole. W 2014 właśnie tam szef EBC zapowiedział europejskie QE i domniemywa się, że tam ogłosi jego koniec, czy raczej początek końca czyli „taper”. Od pewnego czasu mówi się bowiem, że na wrześniowym posiedzeniu Rady EBC zostanie to oficjalnie ogłoszone wraz ze szczegółowym programem.

Jeżeli globalną restrykcyjność polityki pieniężnej mierzyć liczbą podwyżek stóp, to 2017 jest rokiem przełomowym z siedmioma podwyżkami w wykonaniu Fed, Bank of China i Bank of England. W przyszłym roku może tych podwyżek być już kilkanaście, do wymienionych trzech dołączy być może EBC. Jak by na to nie patrzeć, okres łatwego zarabiania pieniędzy na spadających stopach procentowych dobiega końca. Na rynku pracuje już całe pokolenie traderów, dealerów, zarządzających i analityków, którzy wychowali się rynkowo w takim otoczeniu. Czeka ich fundamentalna zmiana.

Zdaję sobie sprawę, że od pewnego czasu piszę głównie o bankach centralnych, wynika to jednak z faktu, że tak naprawdę teraz to najważniejszy temat. Nawet Chiny zeszły na drugi plan. Następnym razem postaram się odnieść do tego, jakie konsekwencje wejście w okres normalizacji polityki pieniężnej może mieć dla rynku akcji. Temat mało wakacyjny ale niezwykle istotny. Czeka nas duża zmiana i warto zacząć się do niej przygotowywać.