Coraz więcej polityki – Grzegorz Zatryb, Skarbiec TFI

Tym razem demagogia przegrała z demokracją. Holenderskie wybory parlamentarne przyniosły zwycięstwo rządzącej partii premiera Rutte, choć nie obyło się bez strat w liczbie miejsc w Parlamencie. Jednoosobowa partia Geerta Wildersa zyskała nieco, choć znacznie mniej niż wskazywały sondaże sprzed kilku tygodni. Duże zasługi w ratowaniu VVD miała Turcja, potyczka dyplomatyczna pozwoliła bowiem premierowi Rutte okazać stanowczość wobec islamu, przekonując część zwolenników radykalnej prawicy. Tak naprawdę jednak Holandia nie jest dobrym wyznacznikiem tego co może dziać się we Francji czy Włoszech. Prawica holenderska skupia się bowiem na kwestiach imigracyjnych, jest mało eurosceptyczna i zaskakująco liberalna w kwestiach obyczajowych. Nijak ma się to do typowej europejskiej prawicy, która z reguły podszyta jest antysemityzmem, konserwatyzmem w kwestiach obyczajowych i niesie na sztandarach postulat demontażu Unii Europejskiej, lub takiego jej zreformowania, które w praktyce jest demontażem. Choć Marine Le Pen wiele pracy poświęciła, aby oczyścić swoją partię z antysemickiego dziedzictwa jej ojca, to w porównaniu z nią Geert Wilders prezentuje się jako centrysta. Tak więc liberalna Holandia odbiega od standardowych europejskich społeczeństw. In plus jeśli mogę wyrazić swoje zdanie.

Tymczasem rynki nie są pewne, jakie jest ryzyko zwycięstwa skrajnej prawicy. Obecnie spread między dziesięcioletnimi obligacjami Francji i Niemiec wynosi 65 punktów bazowych i jest to poziom stabilny od mniej więcej miesiąca. Porażka Wildersa nie zmieniła percepcji. Po wyborach w Holandii różnica w rentownościach spadła na chwilę do 58 punktów, aby szybko wrócić do aktualnej wartości. Maksymalny spread obserwowaliśmy w połowie lutego, kiedy sięgnął 80 pb, jednak jest to niewiele w porównaniu z ponad 130 punktami w 2011 roku, kiedy inwestorzy na poważnie brali niebezpieczeństwo rozpadu Strefy Euro. W ciągu ostatnich 5 lat spread ten wynosił przeciętnie 50 punktów.

Tego samego dnia co wybory była oczywiście także decyzja Fed w sprawie stóp procentowych, wydarzenie największego kalibru. Zgodnie z oczekiwaniami, FOMC zadecydował o podniesieniu stopy o 0,25%. Ciekawy był natomiast towarzyszący tej decyzji komunikat i konferencja prasowa Janet Yellen. Szybko pojawił się termin „gołębia podwyżka”, jako że formalnemu zaostrzeniu polityki pieniężnej towarzyszył „gołębi” w swojej wymowie komentarz wskazujący na umiarkowaną siłę wzrostu gospodarczego i przede wszystkim „kropki” potwierdzające, że czekają nas w tym roku jeszcze dwie podwyżki. Reakcja rynku wskazuje, że spodziewano się raczej sygnału, ze podwyżek będzie w tym roku więcej. Rentowności 10-letnich amerykańskich obligacji spadły w dniu decyzji o 10 punktów bazowych, w kolejnych dniach jednak znowu rosły, pozostając poniżej 2,55% wobec 2,62% przed dniem posiedzenia FOMC.

Na rynku obligacji Strefy Euro przez chwilę także panowały nieco lepsze nastoje, ale szybko zostały rozwiane przez powrót rozważań, czy jest możliwa podwyżka stóp EBC jeszcze przed zakończeniem programu skupu. Oliwy do ognia dolał członek Rady, Novotny, który wprost zasugerował, ze taka opcja jest rozważana.