“Niejednoznaczne PMI” – Grzegorz Zatryb ze Skarbiec TFI

W dobiegającym właśnie końca tygodniu jedną z najważniejszych informacji ekonomicznych były odczyty PMI dla Strefy Euro, Stanów Zjednoczonych i Japonii.

Ze złych wiadomości należy wskazać przede wszystkim na dane z USA. Co prawda wstępny PMI wypadł minimalnie lepiej niż miesiąc wcześniej, jednak cały kwartał prezentuje się najgorzej od połowy 2012 roku, kiedy to otwarcie mówiło się o powrocie recesji. Niestety, nie najlepszemu odczytowi w przemyśle towarzyszy słabnący PMI w usługach. Bardziej gołębia retoryka Fed, która zwraca uwagę inwestorów nie jest wszak jakimś kaprysem, opiera się na niepokojących tendencjach największej gospodarki świata. Wracając do PMI, oczekiwana przeze mnie konwergencja wskaźników dla usług i przemysłu dokonała się już w lutym. W marcu sytuacja uległa stabilizacji. PMI dla przemysłu wyniósł 51,4, zaś dla usług 51. Problem w tym, iż sądziłem, że konwergencja dokona się gdzieś w pół drogi. Tymczasem śnieżny luty zepchnął PMI dla usług w rejony recesyjne, do 49,7. Marzec nie przyniósł znaczącej poprawy. Podobnie jak przemysł, usługi także wyglądają najsłabiej w I kw. 2016 rok od czterech lat.

Zagregowany PMI dla całej gospodarki amerykańskiej wyniósł więc 51,1, w porównaniu do 50 w lutym. Można powiedzieć, że gospodarka odbiła się od recesyjnych nastrojów. Spadek tego kompozytu trwał przez kilka miesięcy i z reguły zawsze widać było potwierdzenie w danych o PKB. Odbicie dobrze wróży dynamice amerykańskiej gospodarce. Piątkowe dane o ostatecznym odczycie produktu krajowego brutto także pokazują, że nie jest tak źle. Wbrew oczekiwaniom wzrósł on w ciągu czwartego kwartału 2016 nie o 1%, a o 1,4% (dane urocznione). W efekcie roczna dynamika amerykańskiego PKB wyniosła 2,0%, co należy uznać za wynik przyzwoity. Dokładnie w tym tempie rośnie on przeciętnie przez ostatnie 20 kwartałów czyli od końca kryzysu. Według konsensu prognoz z Bloomberga powróci on do rocznych wzrostów powyżej 2% w 2017 roku. Warto pamiętać, że prognozy te były robione, gdy sądzono, że uroczniony kwartalny PKB wzrósł w IV kw. 2015 o 1%, a nie o 1,4% jak się finalnie okazało.

Strefa Euro nie rozczarowała. Zagregowany PMI dla przemysłu i usług wzrósł do 53,7 z 53,0 w lutym. Pokazuje to, że spisywanie europejskiego ożywienia na straty jest mocno przedwczesne. Co prawda dynamika PKB nie rośnie, bo od trzech kwartałów utrzymuje się na poziomie 1,6% r/r, ale jest to o punkt procentowy więcej niż w ostatnich 20 kwartałach. Ożywienie jest więc faktem. Pamiętajmy, że nawet w najlepszych latach 2006-2007 PKB rósł średnio o 3,2% r/r i to dzięki takim gospodarkom jak Grecja, które po kryzysie bardzo mocno ujemnie kontrybuowały do wzrostu we wspólnym obszarze walutowym. Na tle Japonii Europa wygląda coraz lepiej, tam bowiem mamy do czynienia z odczytami PMI poniżej 50 już od kilku miesięcy. Japonii jednak też nie warto spisywać na straty, jest to bowiem gospodarka o wielkiej wrażliwości na kurs walutowy i jeżeli japońskim władzom uda się przekonać rynki, że jen powinien tanieć, eksporterzy z Kraju Kwitnącej Wiśni znowu będą postrzegani jako siła napędowa.

Podsumowując odczyty PMI, Stany Zjednoczone mają się mimo wszystko nieźle, Europa kontynuuje odbicie a Japonię czeka być może nowa szansa. Nie są to może warunki wymarzone przez inwestorów, ale daleko też od globalnego załamania gospodarczego.