Rynkowa Schizofrenia – Grzegorz Zatryb, Skarbiec TFI

Od początku lutego możemy obserwować interesujące zjawisko. Na dwóch największych rynkach finansowych, w Stanach Zjednoczonych i strefie euro ceny akcji i obligacji zmieniają się w tym samym kierunku. Wzrostom indeksów giełdowych towarzyszy spadek rentowności papierów skarbowych. Od początku miesiąca do ostatniego czwartku zauważyliśmy wzrosty – S&P500 3,8%, DAX 1,9%, a CAC40 o 3,2%. W tym samym czasie rentowności dziesięcioletnich papierów w tych krajach spadły odpowiednio o 1,9 i 1 punkt bazowy. Także w Polsce działo się podobnie. WIG wzrósł o 6,1% a rentowność obligacji DS0727 spadła o 16 punktów bazowych. Zależność powinna być dokładnie odwrotna, co ma wiele powodów, powszechnie znanych. Ale od początku miesiąca są one równie powszechnie ignorowane. Oczywiście, proces dywergencji indeksów giełdowych i stóp procentowych nie jest ciągły i liniowy ale niewątpliwie miał miejsce. W tej sytuacji powstaje pytanie, kto się myli, nie ma bowiem możliwości aby w dłuższym okresie w warunkach rosnącego kosztu pieniądza akcje spółek drożały, albo odwracając rozumowanie, w sytuacji gdy kapitał płynie do aktywów ryzykownych najbezpieczniejsze aktywa drożały. Zresztą niekonsekwencja rynków sięga jeszcze głębiej. Gdy popatrzymy na strukturę wzrostów na nowojorskiej giełdzie, to okaże się że najbardziej wzrosły akcje instytucji finansowych: o 4,9%. Moim zdaniem mylą się inwestorzy na rynkach obligacji. Globalna gospodarka przyśpiesza, Stany Zjednoczone czeka impuls fiskalny, inflacja powróciła. To wszystko wspiera rynki akcji i jednocześnie jest negatywne dla rynków obligacji. Jeżeli nie nastąpi to wcześniej, przełomowym momentem może być opublikowanie zmian w amerykańskim systemie podatkowym, które nastąpi wkrótce.

Dobiegający końca tydzień na polskim rynku to wysyp dobrych danych makroekonomicznych. Roczna inflacja w styczniu wyniosła 1,8%, przyśpieszając z 0,8% w grudniu 2016. Było to nieco więcej niż oczekiwano. Warto jednak pamiętać, że inflacja za marzec zostanie policzona na podstawie nowego koszyka dóbr i usług. Zmiany zapewne nie będą rewolucyjne, porównywalność danych jednak spadnie. Tak czy inaczej, inflacja będzie dalej przyśpieszała. Jeden z członków Rady Polityki Pieniężnej stwierdził, że wzrost cen będzie kluczowy dla polityki monetarnej i podwyżka stóp jeszcze w 2017 nie może być wykluczona. Była to wypowiedź poza głównym nurtem RPP, prezes NBP Adam Glapiński twardo trzyma linię, według której obecny poziom stóp nie będzie wymagał zmiany. We wtorek został z kolei opublikowany wstępny szacunek PKB. Według niego polska gospodarka urosła w 2016 o 2,7%, co było powyżej oczekiwań (2,5%) i odczytu za III kwartał (również 2,5%). W czwartek pozytywnie zaskoczyły dane z rynku pracy. Wynagrodzenia wzrosły zgodnie z oczekiwaniami o 4,3%, szybciej niż 2,7% w grudniu. Natomiast wzrost zatrudnienie przyśpieszył z 3,1% w grudniu do 4,5% w styczniu, powyżej oczekiwań, które wynosiły 2,8%. Co prawda część tego wzrostu to efekt zmiany liczby przedsiębiorstw objętych badaniem , a część to zapewne efekt zmian w prawie pracy, ale i tak wynik należy uznać za dobry. W piątek poznaliśmy dane o produkcji przemysłowej i budowlano-montażowej. Ta pierwsza wzrosła o 9% w porównaniu do 2,3% w grudniu i konsensu 8,1%, druga zaś o 2,1% w końcu przestając spadać (-8% w grudniu). Sprzedaż detaliczna wzrosła w styczniu o 11,4% r/r wobec oczekiwań wynoszących 7,7%. Wszystkie te dane potwierdzają, że najgorsze polska gospodarka ma za sobą. Szybszy wzrost PKB, w kontekście pierwszej części tekstu to nieuchronnie wyższa inflacja. Widać to w opublikowanych dziś danych o cenach producentów, które wzrosły o 4,1% r/r w styczniu, wobec 3,2% w grudniu. Może się więc okazać, że wspomniany członek RPP, dr Kamil Zubelewicz miał rację.